Met de ontwikkeling van lichter materiaal, goede bereikbaarheid en nauwkeurige verslaglegging kunnen bergen tegenwoordig steeds sneller beklommen worden. Van expeditie-stijl naar alpiene-stijl naar 'Light & Fast'. Bij die laatste variant klim je met minimaal materiaal en probeer je de route zonder overnachting of rustmoment uit te klimmen. Light is makkelijk. Je laat gewoon spullen thuis of koopt het lichtste materiaal in de winkel. Fast kun je echter niet kopen. Hoe minder materiaal je bij je hebt, hoe meer je op je conditie en fysieke vaardigheden moet vertrouwen. Je hebt geen tent mee om in te rusten als je moe wordt of als er slecht weer aan komt. Aan eten en drinken heb je ook het minimaal nodige bij je. Er is weinig ruimte voor dingen die fout kunnen gaan. In de klimwereld wordt deze stijl van klimmen dan ook weleens Light, Fast & Stupid genoemd. Op expeditie in Kirgizië beklimmen Jorian Bakker en ik in Light & Fast stijl de onbeklommen Peak Lucky (5170mtr). Light & Fast is ons dus gelukt. Maar zijn we ook Stupid geweest?
Op de satelliettelefoon krijgen we een bericht binnen over een klein 'weather window' de volgende dag. Van 02:00u 's nachts tot de middag zou het stabiel moeten zijn. In de kooktent bespreken we onze mogelijkheden. Nog een paar dagen in basiskamp zitten en misschien een beetje rotsklimmen is een optie. Jorian en ik komen echter met een ander plan. Het moet mogelijk zijn een onbeklommen 5000'er die niet heel ver van basiskamp af ligt, in één dag te beklimmen. Een vroege start is nodig maar het gedeelte dat we 's nachts moeten doen, heb ik al een keer verkend met Mats. We hebben zelfs steenmannetjes gebouwd. Zo is het plan dus geboren.
We leggen het voor aan de rest van het team en nodigen iedereen uit mee te gaan. We krijgen veel positieve reacties. De middag verstrijkt en het weer in het dal wordt slechter. Het basiskamp is op ongeveer 3100 meter en we zien niet veel hoger nog een wit poeder laagje sneeuw op de rotsen liggen. Dit betekent dat dit laagje waarschijnlijk ook op de rotsen in onze aanloop ligt. Iedereen is al bezig met het maken van alternatieve plannen en ik moet ook toegeven aan enige twijfel. Maar het eitje in mijn hersenen is gepland. Na het avondeten is het tijd een definitieve beslissing te maken over wat iedereen de volgende dag gaat doen. Iedereen behalve Jorian en ik heeft besluiten bij het basiskamp in de buurt te blijven. Misschien is dit ook wel de verstandige beslissing. Wij zijn echter nog niet overtuigd. Buiten de kooktent kijken we in de richting waar we 's nachts heen zouden moeten lopen. Lage wolken en de nachtelijke duisternis blokkeren ons zicht. Ik kijk Jorian aan en zie zijn ogen nog steeds fonkelen. We gaan ervoor en kijken wel hoe ver we komen.
Ik kom die avond slecht in slaap. Het is lang geleden dat ik zenuwachtig ben geweest voor een tocht. Ik weet dat we fit genoeg zijn en dat we alle vaardigheden in huis hebben maar er kan altijd iets gebeuren. In de Alpen klimmen we tegenwoordig bijna alles Light & Fast maar dit is een onbeklommen 5000'er in Kirgizie met ook nog eens slecht weer in de namiddag op komst. Wat als het slechte weer eerder komt? Er zitten meerdere 'escapes' in de route maar kunnen we die in een volledige whiteout wel vinden? Zou deze tocht in de categorie Stupid komen te vallen? Aan de andere kant, wie niet waagt wie niet wint. Na veel gemaal val ik uiteindelijk toch in slaap.
Het ontbijt bestaat uit een sterke bak koffie en een halve energiereep. Meer krijg ik niet weg. Iets over twee vertrekken we licht bepakt richting ons doel. De wandeling door het donker verloopt voorspoedig. Ieder zelfgemaakt steenmannetje dat we tegenkomen bevestigt dat we op de goede weg zijn. Ongeveer drie uur later staan we bij het begin van de gletsjer. Het begint langzaamaan licht te worden en de bergen om ons heen beginnen zich te laten zien.
De steile ijzige gletsjer leidt ons naar de hooggelegen vallei waar ons doel aan ligt. Als we hier aankomen, is de zons intussen boven de horizon uitgekomen. We kijken om ons heen en zeggen tegen elkaar dat we de goede keuze hebben gemaakt. Ons doel ligt helemaal achterin de vallei. De witte sneeuwgraat die we gaan overschrijden steekt scherp af tegen de strak blauwe lucht. Van slecht weer is nog geen sprake.
Eenmaal op de graat begint een van de mooiste wandelingen van mijn leven. De graat is breed en stijgt niet snel. We kunnen dus zonder veel zorgen van het uitzicht genieten. Wel zitten we al op ruim 4800 meter en dit voelen we aan onze ademhaling. Continu kijken we richting het zuiden naar de zandvlaktes van China. Als er slecht weer komt, zal het daar opbouwen.
De gehele ochtend zien we niets dreigends ontwikkelen. Rond het middaguur staan we voor een beslissing. Het plan was rond deze tijd aan de afdaling te beginnen maar omdat het weer nog zo stabiel is besluiten we verder te gaan. Jorian belt met Line in basiskamp: 'We staan nog op de col, het weer lijkt goed te blijven, we gaan door. Rond 14:30u verwachten we op de top te staan. We zijn laat terug maar het zou fijn zijn als er wat eten bewaart wordt. Uit'. En dus gaan we verder. De volgende drie uur komen we stapje voor stapje dichterbij de top. Een onvoorziene abseil neemt ook nog wat van deze tijd in beslag. We zitten nu boven de 5000 meter en dat is te voelen. We zijn niet zo ‘fast’ meer maar wel snel genoeg. Met 12,5 uur klimmen en 2400 hoogtemeters achter ons staan we rond half drie op de top.
Ook tijdens de gehele afdaling blijft het weer stabiel. We hebben gewaagd, gewonnen en hebben geluk gehad. We waren dus misschien wel Light, Fast & Lucky. We noemen de nu beklommen berg dan ook Peak Lucky. Of je stupid bent geweest, weet je pas als het fout gaat. Of wij dat zijn geweest staat dus nog ter discussie. Wel is duidelijk dat deze beklimming voor mij alles had. Ten eerste was de route op iedere punt ongelofelijk mooi om te zien. Het gevoel van een onbeklommen 5000'er en een nieuwe route voegt daar aan toe. Ook ben ik trots dat we dit light & fast vanuit basiskamp hebben gedaan en daardoor moesten vertrouwen op onze conditie. Dit alles maakt het een van mijn mooiste alpiene touren ooit.
Door: Rik van Odenhoven
Reactie schrijven